ตอนนี้ ฉากเรียกน้ำตามาแรงเป็นอันดับ1ของประเทศแล้วน้าไปฟังกันเลยจ้า
http://www.pleng.com/song.php?song_id=024462
วันอาทิตย์ที่ 26 กันยายน พ.ศ. 2553
วันอาทิตย์ที่ 19 กันยายน พ.ศ. 2553
Based on true story รักแรกของฉันถ้านายไม่รับโปรดเอาคืนกัน
เอานิยายมาให้อ่านกันค่ะ
ฟางFFK เป็นคนแต่งอ่ะ
..................................................................................
1
fang
เช้านี้ฉันตื่นขึ้นมาไปมหาวิทยาลัย พอถึงตอนเย็นฉันกับเพื่อนๆในกลุ่มก็ไปกินอาหารที่ภัตตาคารแห่งหนึ่งแถวๆมหาวิทยาลัย อยู่ดีๆคุณแม่ก็เดินก้าวเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจซักเท่าไร ฉันทักทายคุณแม่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส....
“สวัสดีค่ะคุณแม่”ฉันทักทาย
“ฟาง...แม่ทนไม่ไหวกับนิสัยของเธอแล้วนะ”คุณแม่พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“คุณแม่หมายความว่าไงค่ะ”ฉันถามด้วยความสงสัย
“แม่ขอโทดนะ...แม่ขอตัดลูกออกจากกองมรดก”
“.....!!”
“แม่รักเธอจริงๆนะ ฟาง”ว่าแล้วคุณแม่ก็โน้มตัวลงมาหอมแก้มฉัน ก่อนจะหันเดินกลับออกไป ปล่อยให้ฉันยืนตัวแข็งทื่อ
“นี่มันเรื่องอะไรกันฟาง”เฟย์ถาม ในขณะที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มจับกระเป๋าสะพายเตรียมออกจากภัตตาคาร
“คุณแม่ต้องอำฉันเล่นแน่ๆเลย”
“ดูเมือนไม่ใช่การอำเล่นนะ”พิมพูด
“งั้นเด๋วฉันจะจ่ายค่าอาหารมื้อนี่เอง”ฉันว่าพลางหยิบกระเป๋าเงินตัวเองขึ้นมา แล้วหยิบบัตรเครดิตยื่นให้บริกรหนุ่ม
“เออ..ขอโทดนะคับ พอดีว่าบัตรถูกระงับครับ”
“...!!”ดวงตาของฉันเบิงกว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
“โอ้ว....ไม่นะ”เฟย์พูดด้วยความตกใจ
“เช็กให้ดีก่อนนะค่ะ”ฉันถามอีกรอบ
“ทาเราเช็กดีแล้วคับ ขอโทดนะคับ
“ไม่นะ ไม่จริง!”
“พอได้แล้วฟาง”พิมพูดก่อนจะควักเครดิตของตนเองจ่าย
“ฟาง ฉันรักเธอนะ แล้วก็รักความรวยของเธอด้วย ลาก่อน”แล้วพิมก็เดินออกจากภัตตาคารคนแรก
แล้วทุกคนก็เดินตามออกไป ไม่นะ.....ทุกอย่างของฉันกำลังจะพัง
ฉันนั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านด้วยเศษเงินในกระเป๋าที่มีอยู่ พอมาถึงหน้าบ้านไม่คาดคิดมาก่อนก็ได้เกิดขึ้นเมื่อยามที่เฝ้าหน้าบ้านพูดกับฉันว่า
“ขอรหัสผ่านด้วยครับ”
“อะไรนะ !”ฉันถามเสียงเบา
“ขอรหัสผ่านด้วยครับ”
“นี่นายลืมไปแล้วหรอว่าฉันเป็นใคร”ฉันวีนใส่ยามที่อยู่หน้าบ้าน
“ผมทราบดีครับ แต่นี่คือคำสั่งของคุณหญิง”
“…..!!”
“กระเป๋าเสื้อผ้าของคุณ ผมยกออกมาให้แล้วครับ”
“ฝากบอคุณแม่ด้วย ฮึก... ท่านจะไม่เห็นหน้าฉันอีก”ฉันเดินออกมาก้วยคราบน้ำตา ฉันเดินถือกระเป๋าเสื้อผ้ามาหยุดที่สะพานแห่งหนึ่ง นี่ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วใช่ไหม เพื่อน เงินทอง ชื่อเสียง มันหายหมดไปทันตา
ลาก่อน.....
ฉันกำลังจะปีนราวสะพานแต่ดันมีชายหนุ่มแปลกหน้าไม่ทราบชื่อมาจับข้อมือฉันเอาไว้
“ปล่อยนะ นายเป็นใคร”ฉันถามและพยายามดิ้นเอามือให้หลุด
“ไม่! เธอต้องไปกับฉัน อน่างนี้มันตายง่ายไป”เขากระชากฉันลงมาแล้วมัดข้อมือพร้อมกับผลักฉันขึ้นรถ
“อะไรนี่...ปล่อยฉันนะ ฉันไปทำอะไรให้นาย”ฉันดิ้นไม่หยุด เขาเริ่มเคลื่อนรถออก
“เด๋วเธอก็รู้.....”เขาพูดก่อนที่จะยิ้มมุมปาก มันอะไรกันนะ....
2
ผู้ชายคนนั้นพาฉันมาที่บ้านหลังหนึ่งฉันรู้สึกว่าเคยมายังไงไม่รู้ นายนั้นลากฉันลงมาจากรถแล้วผลักฉันลงกับพื้น อะไรของเขานะ จับฉันมาทำไมนี่...
“อะไรของนายเนี่ย ฉันเจ็บนะ”ฉันพูดพลางปัดเศษทรายตามเนื้อตัวออกแต่นายนั้นดึงให้ฉันลุกขึ้นประจันหน้ากับเขา
“อะไรของนายเนี่ย”ฉันถามเขา แต่เขากลับไม่พูดอะไรแต่มองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า.....หยาบคาย
“เธอจำที่นี่ได้ไหม”เขาถามฉัน แต่ว่า...ที่นี่มันก็คุ้นๆเหมือนกันนะ
“งั้นฉันจะบอกให้ ฉันคิดว่าเธอคงยังไม่ลืมหรอกนะ เขื่อน!” ฉันช็อกไปชั่วขณะ ใช่แล้วละ ที่นี่เป็นบ้านของเขื่อน เขื่อนเป็นเพื่อนเก่าของฉัน แต่ว่านายนั้นตายไปแล้วเพราะว่าอุบัติเหตุขับรถชน เมาแล้วขับ เขื่อนตายไปได้ 3-4ปีแล้วละ อย่าบอกนะว่านี่คือ....ป็อปปี้...พี่ชายของเขื่อนที่ไปอยู่เมืองนอกนานกว่า 10 ปี เขาหล่อมากๆเลยละ แต่ทำไมนิสัยถึงแตกต่างกับหน้าตาอย่างนี้ละ...
“อย่าบอกละว่านายคือ....”ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคนายนั้นก็ขัดขึ้นมาแนะนำตัวเองแทนเลย
“ใช่..ฉันคืดป็อปปี้ พี่ชายของเขื่อน”นายนั้นแนะนำตัวเสร็จก็หันมามองหน้าฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อ ทำให้ฉันไม่พอใจมากและเหตุผลของเขาคืออะไรกัน แล้วจับฉันมาทำแป๊ะอะไรนี่
“และนายจับฉันมาทำไม”ฉันถามอีตาบ้านี่
“แก้แค้นไง....”เขาพูดแล้วบีบข้อมือฉันอย่างแรง ฉันกลั้นเสียงร้องเอาไว้.....ได้แล้วนายจะได้รู้ว่าเล่นกับใคร....ชิ
นายนั้นลากฉันเข้ามาในบ้านก็ที่จะพาฉันมาที่ห้องคนใช้....ไม่จริงใช่ไหม
“อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันอยู่ในห้อ..งนี้อะ”ฉันพูดแล้วมองรอบๆตัวที่มีหยากไย่เต็มไปหมด
“ใช่...แล้วพรุ่งนี้เธอต้องตื่นแต่เช้ามาทำงานแล้วค่อยไปมหาวิทยาลัยและไม่ต้องกลัวนะฉันมีเงินเดือนให้เธอ”นายนั้นพูดขึ้นก่อนจะเดินออกไป ฉันมองไปรอบๆห้องแล้วเริ่มจับไม้กวาดมาทำความสะอาดนี่เป็นครั้งที่2ที่ฉันจับไม้กวาดนะ ครั้งแรกก็แค่ตอนที่อยู่เมืองนอกคนเดียวเท่านั้นแหละ.....ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้...................................................................................................................................................................
เช้ารุ่งขึ้น
ฉันโดนแหกขี้ตาตื่นมาตั้งแต่ตี 4 ไปตลาดซื้อของมาทำกับข้าวให้อีตาบ้านั้นกิน แต่ฉันทำอาหารไม่เป็นเลยซักอย่างแต่นายนั้นก็ยังบังคับให้ฉันทำอยู่นั้นแหละ ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรเลยเอาไข่มาเตาะๆเอาไข่ใส่ชามแล้วตีๆ แล้วก็เทใส่กระทะเลยแต่ดูๆไปหน้าตาก็หน้ากินดีนะ ฉันเอาออกมาวางใส่จาน หน้าตามันเป็นแบบว่ารอบๆดำไปหน่อยอะ ฉันยกไอไข่ทอด กับข้าวเปล่ามาให้นายนั้นที่โต๊ะอาหาร ไม่อยากจะบอกเลยละว่าเขาตาโตแบบตกใจมากๆ 555+คงไม่คิดว่าฉันจะทำอาหารเป็นใช่ไหมละ.....
“อะไรของเธอเนี่ย!” นายนั้นพูดทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นมา
“ก็อาหารไงละ...ฉันเก่งใช่ไหมที่ทำอาหารเป็น นายไม่ต้องชมหรอก” ฉันพูดเหมือนเข้าข้างตัวเองยังไงไม่รู้ สิ
“อาหารหมาละซิไม่ว่า”เขาพูดพร้อมกับปัดอาหารทุกอย่างลงกับพื้น
เพล้ง!!
อีตาบ้านี่ ทำไมอยู่ดีๆถึงต้องปัดอาหารที่แสนอร่อย (หรอ) ลงพื้นหมดเลยนะ
“นายทำอะไรนี่!” ฉันตวาดใส่เขา เขาลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับฉันอย่างท้าทาย
“ก็อย่างที่เห็น เก็บด้วยละ ฉันจะไปกินอาหารนอกบ้าน รายการทำงานบ้านอยู่ที่ครัว ฉันกลับมาคิดว่าคงใกล้เสร็จแล้วนะ” นายนั้นยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไป
“ไอโรคจิต....”ฉันเก็บเศษอาหารที่พื้นแล้วไปทำความสะอาดบ้านตามที่นายนั้นสั่งไว้ อยากบอกว่าตอนเห็นรายการงานบ้านครั้งแรกแทบเป็นลมก็ดูสิ่งที่นายนั้นให้ทำสิ เขาเขียนไว้แบบว่าฉันอยากฆ่าเขามากๆเลยละ
รายการงานบ้าน
1.ล้างจานให้หมด แล้วห้ามแตกละ แตกใบละ 2000 บาท
2.ถูบ้าน ให้เงาไม่มีที่ติไม่งั้นหักเงิน 2000 บาท
3.ซักผ้าให้หมดทุกตะกร้าโดยซักมือ ห้ามชำรุดไม่งั้นหัก2000บาท
4.ตัดหญ้าหน้าบ้านให้หมด และรดนำต้นไม้
5.ทำอาหารให้กินทุกมื้อ ย้ำ อาหารคนกินไม่ใช่หมา...
สู้ๆนะครับ
ดูสิเขาทำอย่างนี้เท่ากับฆ่าฉันตายทั้งเป็นเลยนะ เงินเดือนฉันแค่หมื่นเดียวเองอะ ถ้าจานแตกหมดฉันจะกินอะไรละเงินหมดนะหรอ ฉันไม่ยอมหรอกนะ ชุดเขาก็ให้ใส่อะไรก็ไม่รู้เชื่อได้เลยละว่าคือผ้าขี้ริ้ว ฉันทำงานทุกอย่างเสร็จแล้วแทบหมดแรงเลยละ นี่ฉันต้องทนกับสภาพอย่างนี้ไปนานขนาดไหนละนี่ เมื่อไรพี่โทโมะจะกลับมานะ ฉันจะให้เขาเอาตัวฉันกลับด่วน วันนี้ฉันเลยอดไปมหาลัยเลย ชิ....ฉันต้องเอาคืนนายอย่างสาสม...
Tomo
สวัสดีครับตอนนี้ทุกคนมาอยู่ในโหมดโทโมะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่แอร์พอตกำลังจะกลับไปที่บ้าน ผมเดินทางมาจากอิตาลีผมไปเรียนที่นั้นถึง 5 ปี คิดถึงเมืองไทยมากครับ ผมกำลังจะไปเรียกแท็กซี่แต่ก็ดันชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง
โอ๊ยยยยย....
“ขอโทดครับ” ผมขอโทดเธอ หญิงคนนั้นยังคงนั่งอยู่ที่พื้นร้องด้วยความเจ็บ ผมจึงเข้าไปช่วยพยุงเธอขึ้นมา เธอก้มหน้าก้มตาเก็บของ แล้วพูดกับผม
“ไม่เป็นไรค่ะ...”เธอพูดพร้อมกับค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา โห....คนหรือนางฟ้าเนี่ย....สวยมากๆ ผมเธอดูเป็นประการสีน้ำตาลนิดหน่อย แก้มอมชมพู กลิ่นน้ำหอมโชยเบาๆ ขาวมากๆ ผู้หญิงอะไรนี่น่ารักจัง...
“เออ....ไม่ทราบว่ามีอะไรหรอค๊....”หญิงสาวคนนั้นถามผม เพราะว่าเธอเห็นผิดสังเกตที่ผมมองหน้าเขาไม่ละสายตา
“เออ....เปล่าครับ”ผมพูดขัดแก้ตัว ก็ดูเธอซิเล่นมองผมแปลกๆ
“งั้นฉันไปก่อนนะค่ะ”แล้วเธอก็จากผมไป ยังไม่ทันได้ถามชื่อเลยอะ ไม่เป็นไรยังไงเราก็เป็นเนื้อคู่กันเด๋วก็เจออีก555+
Fang
ฉันอยู่ที่นี่ได้ประมาณ 2 เดือนแล้วละ ต้องนอนเสื่อแข็งมากๆจนตอนนี้ฉันปวดหลังเลยละ แถถมงานบ้านก็เยอะจนปวดหัว นายนั้นก็เล่นสั่งอย่างเดียวเลย ...ชิ โชคดีนะค่ะที่มีป้าข้างบ้านเห็นใจเวลานายนั้นไม่อยู่ก็จะมาช่วยสอนทำกับข้าวให้ เด๋วนี้ฉันทำเป็นหลายอย่างแล้วนะ ทั้ง ไข่เจียว ไข่ดาว ไข่ต้ม ไข่ตุ๋น ไข่พะโล้ ไข่ลูกเขย ฯลฯ นายนั้นก็กินไข่ทุกวันเลยล๊....วันนี้เช่นกัน นายนั้นไม่อยู่บ้านไปเรียน ฉันเลยวานให้ป้าแกเอายานอนหลับมาให้ ฉันบอกป้าแกว่านอนไม่ค่อยหลับ ฮึๆๆ....ใครจะรู้ว่าฉันมีแผนลับอยู่ คอยดูเถอะ....เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับ.....ฉัน....
“หนูก็อย่ากินมากนะ มันแรงป้าเป็นห่วง ใส่น้อยๆก็พอ”ป้าแกบอก ดีจริงๆ ยิ่งแรงนายนั้นจะได้หลับไม่ฟื้นเลย555+
“ค่ะ....เด๋วเจ้านายจะมาแล้วป้ากลับไปก่อนนะค่ะ” ฉันบอกป้าแกหลังจากที่มองนาฬิกาใกล้ถึงเวลาที่ตานั้นกลับจากมหาวิทยาลัยแล้ว เด๋วนายนั้นเห็นเอาชั้นตายแน่ๆเลย
“จ๊ะ....ป้ากลับก่อนนะ”^0^ ป้าแกยิ้มให้ฉันก่อนจะออกไปจากบ้าน ไม่นานเจ้ากรรมนายเวรก็กลับมาถึงเช่นกัน นายนั้นเดินเข้ามาด้วยอารมณ์บูดๆไงก็ไม่รู้สิ
“ไปหาอาหารมาให้ฉันกินสิ! ยืนมองทำไร” อะไรของเขากันนี่มาถึงก็โวยเลย ชิ...แต่วันนี้ป้าแกทำกับข้าวมาให้ฉันเลยไม่ต้องเหนื่อยทำ ฉันรีบเข้าไปในครัวเอาอาหารมาให้นายนั้นกินโดยที่ไม่ลืมใส่ยานอนหลับลงไปในอาหารทุกจาน ขอบอกว่าใส่แบบไม่อั้น....คราวนี้ไม่ตื่นเป็นเดือนแน่ๆ
“อะไรนี่!”เขาพูดด้วยความตกใจไม่คิดว่าฉันจะทำ ได้แต่ฉันไม่บอกหรอกว่าใครทำให้ เขายังบอกอีกนะว่านี่คงเป็นอาหารมื้อที่ดีที่สุดที่เลยกินมาตลอดเวลาที่ฉันมาทำอาหารให้เขากิน..ชิ.
“อร่อยดีนะ ฉันไปละ แล้วเก็บจานด้วยละ 555+” นายป็อปกินอิ่มพุงแล้วก็เดินหัวเราะสบายออกไป 555+เด๋วนายก็รู้ว่าจะเจออะไร.....
Poppy
ไม่รู้ว่าเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆผมถึงรู้สึกง่วงขึ้นมา ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนนอนไม่ตรงเวลาและนี่มันก็เพิ่งหัวค่ำเองนะ ผมขึ้นมาบนห้องนอนเพื่อเก็บของ แต่แม้ว่าจะง่วงเพียงใดผมก็ไม่ลืมที่จะอาบน้ำชำระร่างกาย ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำเปิดฝักบัวอาบน้ำ แต่ด้วยความที่ว่าผมง่วงจึงโซเซ แล้วอยู่ดีๆภาพตรงหน้าก็ดับวูบลงไป.........
Fang
ตอนนี้ฉันลองเดินย่อมๆมองๆอยู่หน้าห้องของนายป็อปได้ซักพักก็ลองตะโกนดังๆเพื่อทดสอบว่านายป็อปหลับรึยัง
“ไฟไหม้!.....”ฉันตะโกนสุดเสียงแล้วผลก็คือ “เงียบ.....”ไม่มีเสียงตอบรับ เย้ๆๆๆๆ ฉันกระโดดโลดเต้นลงมาข้างล่างแล้วมานอนตรงโซฟา 555+ นุ่มดีเหมือนกัน กะว่าจะตื่นประมาณพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆเลยดีกว่า ชดเชยที่ฉันต้องทนตื่นเช้าทุกๆวัน ขอให้นายนอนหลับสบายนะจ๊ะ 555+
เช้ารุ่งขึ้น
ฉันตื่นขึ้นมางงนิดหน่อยเพราะกะว่าจะตื่นบ่ายๆแต่นี่เพิ่ง 8 โมงเช้าเอง ฉันเลยลองขึ้นไปในห้องนอนของนายป็อป ก็ได้ยินเสียงฝักบัวเปิด เอ๊ะ....ทำไมยามันหมดฤทธิ์เร็วจังเลย แล้วตานั้นจะสังสัยฉันไหมนะ ฉันลองเปิดประตูเข้าไป มันไม่ได้ล็อก ฉันลองเดินไปหน้าห้องน้ำก็พบกับ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ฉันกรี๊ดออกมาด้วยความตกใจแต่ก็ต้องเอามืออุดปากตนเองไว้เพราะกลัวว่าคนอื่นจะด้ยิน แต่สภาพที่ฉันเห็นเขามันดูไม่ได้จริงๆ เขาเปลือยหมดเลย......น่ากลัวชะมัด แล้วน้ำฝักบัวก็ไหลอยู่อย่างนั้นอย่าบอกละว่านายนี่อยู่สภาพนี้มาทั้งคืน ฉันรีบปิดน้ำแล้วหาผ้าขนหนูมาปิดนายนั้น โดยที่ไม่มองก่อนที่จะลากเขาออกมาจากห้องน้ำขึ้นมาไว้บนเตียง ฮึย....ตัวเขาหนักชะมัดยากเลย
ฉันเอาเขานอนเสร็จก็รีบไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้แต่อยู่ดีๆนายนั้นดึงฉันไปนอนข้างๆแบบคนยังไม่มีสติอะไร อะไรของเขากันนะ ....แล้วฉันก็ต้องทนกับสภาพแบบนี้ เฮ้อ......
Tomo
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านนีระสิงห์ครับ แปลกใจมากที่ไม่มียัยฟางวิ่งมาหาเพราะปกติยัยฟางจะวิ่งมาหาผมถามถึงของฝาก เล่นเอาผมวิ่งหนีแทบไม่ทัน แต่ว่าทำไมวันนี้มันถึงๆไม่มีงะ ผมรีบวิ่งไปหาคุณแม่เพื่อถามหายัยตัวแสบ พอไปเจอคุณแม่ก็เหมือนสวรรค์ส่งมา ดันเจอกับนางฟ้าที่เจอที่แอร์พอตอีกแล้ว บอกแล้วๆงครับว่าเนือคู่กัน 555+
“เอ้า...กลับมาแล้วหรอลูก มานั่งนี่สิ” คุณแม่เรียกผมไปนั่งข้างๆท่าน โดยมีผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามคุณแม่
“อ้าว สวัสดีครับ จำผมได้ไหมครับที่เราเจอกันที่สนามบินไงละ”ผมทักทายเธอก่อนที่เธอจยิ้มให้ผม
“รู้จักกันแล้วหรอ”คุณแม่ถามด้วยความสงสัย
“เจอกันที่สนามบินนะครับ แต่ยังไม่รู้จักชื่อเลย” ผมพูดพลางตายังมองเธออยู่
“แกจำไม่ได้หรอ แก้วไงละ” แก้ว....อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนนี้คือ แก้ว คู่หมั้นของผม แต่ว่าเมื่อก่อนยัยนี้ผมเผ้ายุ่งเหยิงสภาพดูไม่ได้เลย แต่ทำไมตอนนี้กลับกลายจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยละ......โห(ศัยกรรมป่าว)
“อ้าวโทโมะหรอ ไม่ต้องมองตาค้างหรอกนะ แก้วไปได้ไปทำหน้ามาแค่ดูแลตัวเอง ยังว่าแก้วเป็นยัยขี้เหร่อยู่ปะ”แก้วพูดพร้อมเหมือนยิ้มเยาะหน่อยๆ ก็ถูกของเธอเพราะผมชอบว่าเธอมาๆเลยละ
“เออ...คุณแม่ครับแล้วยัยฟางไปไหนครับ”ผมถามคุณแม่แต่ดูท่านสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ใช่ค่ะ....แก้วมายังไม่เห็นฟางเลย”แก้วเริ่มถามหาอีกคน คุณแม่เงียบไปซักพักแล้วพูดขึ้นมาว่า
“แม่ไล่ฟางออกจากบ้านแล้ว”คุณแม่พู฿ซึ่งทำให้ผมตาค้างจนต้องร้องออกมาพร้อมกับแก้ว
“ห๊า/ห๊า.....”
Fang
ฉันปรือตาขึ้นในขณะที่รู้สึกว่าปวดหัวมาก เมื่อฉันลืมตาขึ้น ก็ต้องเบิ่งตากว้างเพราะหน้านายป็อปอยู่ห่างฉันไม่ถึงคืบ เขากำลังลืมตาด้วยละ!
“ป็อป…”ฉันตกใจ หมายที่จะลุกขึ้น แต่เขาดึงตัวฉันไว้เสียก่อน
“ฉันปวดหัวมาก ถ้าเธอลุกฉันแย่แน่ๆ”
“พูดอะไรของนายน่ะ”
“เธอจะเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ตอนนี้ไม่ได้นะ”
“ฉันงงกับนายจริงๆแค่ลุกจากเตียงนี่นะ”
“ฉันบอกไม่ได้ก็ไม่ได้สิ”
“ว่าแต่....นายดีขึ้นยัง”
“ยังปวดหัวอยู่ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
“นายเกือบนอนตายในห้องน้ำน่ะ”
ฉันบริสุทธิ์......ฉันท่องประโยคนี้ในใจ หมอนี่คงไม่คิดว่าฉันวางยานอนหลับเขาหรอกนะ มันจะเป็นความลับตลอดไป
“แล้วทำไมเธอมานอนกับฉันบนเตียง”
“นายดึงฉันขึ้นมาต่างหาก”
“งั้นฉันไม่อนุญาตให้เธอไปไหน”
“ทำมะ....”
“ไม่มีเหตุผล”เขาพูดขัดขึ้นมา
“-_-*”
“เรากำลังนอนใกล้กันมากๆ”
“นายหยุดพูดเรื่องน่าขนลุกได้เลย”
“ฉันกำลังเปลือยกายอยู่”
“อ๊ากๆๆไม่ได้ยินๆๆT///T”
“ฮึ....”เขาอมยิ้มเล็กน้อย
“ทำไมฉันถึงปวดหัว”
“เธอติดไข้ฉันไง”
“นายมันปีศาจจริงๆ”
“555+”เขาหัวเราะลั่น
“ ป็อป...”
“อะไร”เขาถามฉัน
“นายจับฉันมาทำไม”
“ฟาง...ฉันถามเธออย่างนึงนะ เธอคือาสเหตุการณ์ตายของเขื่อนรึป่าว”
“นี่นายยังไม่จบใช่ไหม...ฉันพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ ฉันไม่รู้เรื่องเลย ถ้านายยังไม่เชื่อก็ตามใจละกัน”ฉันพูดกับเขาด้วยความโมโห
“โอเค...”เขาพูดแล้วเบ้ปาก
มันหมายความว่าอะไรกันนะ...........
ตลอดเวลาที่ฉันไม่สบายนายป็อปก็ดูแลฉันอย่างดี แต่ว่าไปกริยาแบบนี้ของเขาทำไมฉันไม่เคยเห็นนะ ดูน่ารักดี ถ้าไม่ติดว่านายป็อปจับฉันมานะ ฉันชอบเขาไปแล้วละ....แต่ดูๆไปนายนั้นก็นิสัยดีมากๆเลยนะ เขาดูแลจนฉันหาย แล้วนี่ก็ผ่านมาอีพ 2 อาทิตย์ ก็ใกล้ถึง เทศกาลร่องเรือแม่น้ำที่อิตาลี เป็นงานของมหาวิทยาลัย ขอบอกนะว่าเฉพาะไฮโซ ส่วนฉันได้รับเชิญไปทุกปีแต่ไม่เคยว่าง ปีนี้เลยกะว่าจะไปเลยต้องมาขอนายป็อปก่อน......
“ป็อปอาทิตย์หน้าฉันขอลางานนะ”
“ลางานอะไร”
“ก็ฉันต้องไปร่วมกิจกรรมล่องเรือกับมหาวิทยาลัยที่อิตาลีอะ”ฉันทำสายตาอ้อนวอน
“ก็ไปสิ”
“แต่นาย......”
“หืม...ทำไม...อยากให้ฉันไปด้วยหรอ”
“อะ....เอ๋ นายไปได้หรอ”
“....!”
“ก็ถ้านายไปด้วย ฉันคงสบายใจกว่านี้อะ”
“งั้นฉันไปก็ได้”
ฉันไม่ได้หูฝาดไปนะ!.....
ในที่สุดงานล่องเรือที่อิตาลีก็มาถึงผู้คนในงานดูคึกคักกันมาก ขอบอกเลยนะค่ะว่างานที่นี่ใหญ่มาๆกว่าที่ฉันคิดไว้อีก รวมทั้งหนังสือพิมพ์และนิตรยสารทุกสำนักก็มาร่วมงานครั้งนี้อีกด้วย...
แชะๆ แชะๆ
เสียงแฟลชสาดไปที่หน้าป็ฮปปี้และยัยพิมที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาดูเกๆกังๆเพราะเขาไม่ชอบเลยที่จะต้องมาพบปะผู้คนมากมาย
“ขอบคุณมากนะค่ะ ขอบคุณทุกคนเลย”ยัยพิมพูดขอบคุณสื่อทุกคน ชิ....ทำอย่างกับเป็นแฟนป็อปอย่างนั้นแหละ....
“อะ น้องฟางนี่....” นักข่าวคนหนึ่งเห็นฉันเข้าพอดีเช่นเดียวกับนักขาวอีกหลายคน พวกนักข่าวรีบวิ่งมาทางฉันโดยทิ้งยัยพิมให้เป็นคนตกกระป๋องไป.....
“น้องฟาง ปีนี้ทำไมถึงมางานนี้ละค่ะ” นักข่าวถาม
“มันเป็นทริปที่น่าสนใจมากค่ะ”ฉันกล่าวออกไป
“วันนี้เราเห็นน้องฟางมากับน้องป็อป จะเปิดเผยความสัมพันธ์ได้ไหมค่ะ” จะตอบว่าเป็นคนใช้หรอ
“เป็น....”ฉันเสียงเบาลง
“เป็นเพื่อนกันครับ”ป็อปปี้พูดอน่างชัดเจน
“แล้วมีสิทธิพัฒนาไปไกลกว่านี้ไหมค่ะ”นักข่าวซักถามขึ้นมาอีก
“มะ....”
“อันนี้ผมไม่ขอตอบครับ”
“....!!” ฉันกำลังจะปฏิเสธแล้วนะ หมายความว่าไงนี่
“มีคำตอบแฝงรึป่าวค่ะ”
“ไม่มีค่ะ”แล้วฉันก็รีบออกมาจากตรงนั้น ถ้าอยู่นานกว่านี้นะ ฉันตายแน่ๆเลย
ฉันเดินออกมานอกงานก็ชนใครก็ไม่รู้.....
“โอะ...ขอโทดค่ะ”ฉันขอโทดผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันชน แล้วเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับ.....
“พี่โมะ...”ฉันพูดด้วยความตกใจแล้วก็เข้ากอดพี่โทโมะพี่ชายที่รักของฉัน แต่พี่เขาไม่ได้มาคนเดียวหรอกนะ มากับแก้วต่างหาก
“ฟางมาทำอะไรที่นี่อะ แล้วไปอยู่ที่ไหนมา”พี่โมะถามฉัน ฉันเลยเล่าความจริงทุกอย่างให้พี่โมะฟัง แทนที่พี่โมะจะเห็นใจน้องสาวกับหัวเราะแล้วพูดว่า....
“พี่รู้เรื่องทุกอย่างจากคุณแม่แล้วละ แล้วป็อปก็เป็นเพื่อนของพี่”ห๊า....ไม่จริงใช่ไหม
“ฟาง แกจะไม่ไปเยี่ยมแม่แกหน่อยหรอ แม่แกเป็นห่วงแกมากนะ”แก้วพูด
“แม่นี่นะห่วงฉัน ถ้าท่านเป็นห่วงคงไม่ไล่ฉันออกจากบ้านหรอก”ฉันพูดแล้วก็เริ่มไล่ความคิดบ้าๆออกจากหัว
“งั้นฟางพักกับแก้วนะ”ฉันถามแก้งเพราะยังไม่มีห้องเลย
“อืมเอาสิ แล้วโมะอะนอนไหน” แก้วถามพี่โมะ
“พี่นอนกับไอป็อปอะ” แล้วพวกเราก็ต่างแยกย้ายไปที่ห้องของตนเอง
วันรุ่งขึ้นจนมาถึงตอนเย็น( เร็วจัง )
ช่วงเช้าที่ผ่านมาทุกคนสนุกกับงานเป็นอย่างมากมีกิจกรรมหลายๆอย่างมาเล่นกันมากมาย ฉันได้แสดลงผลงานออกแบบกระเป๋าของตนเองซึ่งมีผู้สนใจเป็นอย่างมาก ฉันเดดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ระหว่างนั้นเองฉันจับจ้องไปที่หัวเรือพอดี ภาพชายหญิงกำลังจูบปากกันเป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของฉัน
ชั่ววูบนั้นรู้สึกได้เลยว่าใจของฉันลงไปอยู่ที่พื้น....
ป็อปกับพิม....
ฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์บาร์ที่พี่โมะกับแก้วนั่งอยู่
“ฟางเป็นอะไรรึป่าว”แก้วถามฉัน ฉันไม่ตอบได้แต่เอาเหล้าขึ้นมาดื่มไปหลายชอตติดต่อกัน
ฉันกระดกอยู่อย่างนั้นแล้วปล่อบเวลาให้มันผ่านไปช้าๆ…..
โทโมะพยุงร่างของฟางไปที่ห้องแต่อยู่ดีๆฟางก็ดันอ้วกใส่เสื้อของโทโมะเต็มๆ
“ไงดีละ”แก้วพูดขึ้น ก็ที่จะพาฟางไปที่ห้องเร็วไว
“โมะ นายถอดเสื้อออกมา เด๋วจทำความสะอาดให้”
“แก้วกำลังคิดไรอยู่อะ”
“คิดจะทำความสะอาดเสื้อ”
“ก็ได้ๆหุ่นยิ่งเซ็กซี่อยู่ด้วย”ว่าแล้วโมะก็ถอดเสื้อออกมายืนให้แก้วที่อยู่ในห้องน้ำ
“โมะ นายช่วยถอดสร้อยคอฟางให้หน่อยสิ เด๋วหายใจไม่ออกกันพอดี”แก้วตะโกนออกมาจากห้องน้ำ โทโมะค่อยๆก้มลงถอดเอาสร้อยที่คอฟางออก
“ที่รัก ผมทำตามคุณทุกอย่างเลย”โทโมะพูดเอาใจคนในห้องน้ำ
แต่ทว่าคนบางคนที่ยืนอยาหน้าห้องกลับเข้าใจผิด ป็อปเมื่อเห็นเพื่อนตนเองอยู่ในสภาพท่อนบนเปลือยเปล่า และนั่งอยู่ข้างๆฟางที่นอนอยู่บนเตียง จากมุมที่เขายืนอยู่ทำให้เห็นว่าโทโมะกำลังซุกไซ้ซอกคอของฟางพลางเธอดิ้นราวกับสุขสม
ภาพนั้นทำให้ป็อปต้องกัดฟันแน่น หัวใจเขาเต้นไปด้วยความโกรธ และมันไม่มีวันที่ทุเลาลงเด็ดขาด!!
เช้าวันใหม่
วันนี้งานได้สิ้นสุดลง ฉันยังรู้สึกปวหัวมากๆเลยเพราะว่ามันยังแฮงก์อยู่อะ ฉันเก็บของมานอกเรือเจอกับป็อปปี้ เขากระชากแขนฉันอย่างแรงแล้วดึงขึ้นรถไปก่อนจะพูดคำๆหนึ่งออกมา
“เซ็กซ์เมื่อคืนเป็นไง”
“.....”ฉันรีบหันไปทางเขาก่อนจะมองด้วยความโกรธ เขากำลังพูดบ้าอะไรนี่
“ฉันเชื่อคนอย่างเธอลงได้ไงนะ”
“ป....ป็อป”
“ฟาง....ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ทุกอย่างมันเป็นเพราะเธอ”
ป็อปขับรถเข้ามาที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง เขาลากฉันลงมาจากรภแล้วพาขึ้นไปบนห้อง เมื่อคืนนี้ภาพที่เขาจูบกับพิม มันทำให้ฉันไม่อยากอยู่ใกล้เขาเลย
พลั่กกกกกก!!
ร่างของฉันถูกผลักให้ล้มลงบนเตียง เขาจู่โจมมาคร่อมอยู่บนตัวฉัน
“นายจะทำบ้าอะไรนะ”
“ทำไม! พอเป็นฉันแล้วเธอไม่มีอารมณ์รึไง”
“พูดบ้าอะไรของนายอะ อย่ามาแตะฉันนะ”
“รังเกียจฉันขนาดนั้นเลยหรอ”
ขวับ!
เขาเริ่มไซ้คอฉันไปมา ฉันพยายามดิ้นหนีแต่ก็ไม่หลุด จนน้ำตาใสๆของฉันมันเริ่มไหลออกมา เขาละออกจากการไซ้คอนั้นแล้วจ้องหน้าฉันด้วยใบหน้าแดงก่ำ
“เธอกับไอโมะตกลงเป็นพี่น้องกันหรือป่าว”
“เป็นสิ!”
“แล้วเธอก็ยังกล้ามีเซ็กซ์กับมันทั้งๆที่มันคบอยู่กับเพื่อนเธออะนะ”
“ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้น”
“เลิกโกหกฉันได้แล้ว!”
เขาว่าพร้อมกับปาหมอนใส่หน้าฉัน
“ฮืออออออ”
“ขอร้องฉันสิ”
“ต่อให้ฉันต้องตาย ฉันจะไม่มีวันขอร้องนาย”
ร่างบางถูกตรึงไว้หน้าระเบียง สภาพดูไม่ได้เลย
เคร้งงงงง!
ป็อปโยนจานข้าวพลาสติกลงตรงหน้าฉัน
“นายจะทำแบบนี้กับฉันอีกนานแค่ไหน”ฉันถามเสียงกร้าว
“ไม่มีวัน....”
หลายคืนแล้วที่ฟางถูตรึงไว้หน้าระเบียงโดยไม่เคยมีอาหารตกถึงท้องเลยซักเม็ด แม้ว่าเธอจะรู้สึกล้าจนสลบไปเพื่อไม่ต้องการทราบถึงความเจ็บปวกที่เธอต้องเจอมัน
ซ่าๆ ซ่าๆ
สายฝนโปรยปรายอยู่ด้านนอก ก่อนที่ม่านจะถูกเปิดออก ป็อปปี้ยืนเกาะอกมองสภาพของฟาง
“ขอร้องฉันสิ ถ้าเธออยากเข้ามาข้างใน”
“..........”
“เฮ้.....”ฟางค่อยๆสบตาป็อปปี้อย่างท้าทาย
“หึ.....คิดหรอว่าฉันจะของร้องนาย”
ปัง!!
ป็อปปิดประตูทันที พร้อมกับดึงม่านเข้าหากันเพื่อที่ไม่ต้องการเห็นเธอ เพื่อความสัมพันธ์ของเธอ เธอยอมปิดบังมันขนาดนี้เลยหรอ
ค่ำวันต่อมา
ป็อปปี้ก้าเข้ามาในบ้านของเขาตามตัวมีกลิ่นเหล้าฟุ้ง เขาเข้ามาในสภาพอิดโรย ในขณะที่โทโมะเพิ่งลงมาจากข้างบน จึงอดที่จะทักเพื่อนไม่ได้ ป็อปปี้ไม่ได้กลับบ้าน3-4วันแล้ว
“กลิ่นเหล้าฟุ้งมาเลยนะเพื่อน”
“อืม”
“แกไปอยู่ไหนมาอะ”
“ชมรม”เขาตอบ
“อ้า แล้วฟางอะ” โทโมะถามขึ้นมา
“ไม่รู้”
“ตั้งแต่งานจบลงฟางยังไม่กลับบ้านเลยนะ”
“เป็นห่วงหรอ”
“เออดิ....ฟางเป็นน้องฉันนะ”
“น้องหรอ”เขาทวนคำก็จะหัวเราะในลำคอ
“แย่จริง วันสุดท้ายฟางยิ่งแฮงก์ๆอยู่ ท่าทางเธอผิดหวัง” โทโมะพูดด้วยความเป็นห่วง
“ผิดหวังงั้นหรอ”
“แก้วบอกว่าฟางมีไข้ด้วยละ ดื่มไปมากหน่อย”
ป็อปปี้รีบขับรถเข้ามาในคอนโดหรู เขารีบเดินเข้ามาก่อนจะโยนยาไปที่หน้าของหญิงสาว
ตุ้บ
“กินซะ.....ฉันจะป้อนให้”เขากอดอกมองเธอ
“..........”
“ฉันไม่ต้องการให้คนมาตายในห้องของฉัน”
“..........”
“ฉันบอกว้าเด๋วป้อนให้ ทำเป็นรังเกียจ”
“.........”
“ฟาง”
ขวับ!
ทันทีที่เขาดันไหล่เธอให้เลยหน้าขึ้น ก็ต้องเบิ่งตากว้างมองเธอในสภาพใกล้หมดแรงเต็มที น้ำตาอาบไหลแก้มทั้งสองข้าง ฟางพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา...
“ช่วยด้วย.....”
“......!!”
“ฉะ....ฉัน....ขอร้องแล้ว”
“.........”
“ฉันไม่ไหงแล้ว”
“............”
“ได้โปรด”
ตึก
เขาก้มลงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าฟาง
“ฉันของโทด......ฟาง”
“..............”
“ฉันมันโง่เอง ..... ฉันขอโทด”
“................”
“อาจเป็นเพราะฉันต้องการความรักจากเธอ”
“.............”
“ฉันจะไม่กลับมาทำให้เธอเจ็บปวดอีก เธอช่วยลืมมันไปด้วยนะ ฉันรู้ ว่า......ฉันรักเธอ”
ป็อปปี้อุ้มร่างบางๆออกจากคอนโด
ทิ้งความรู้สึกของตนเองไว้เป็นเพียงอากาศที่ไม่มีวันมองเห็น...........
ทางเดียวที่จะชดใช้ให้เธอได้ คืดการหายไปจากชีวิตของเธออย่างเงียบๆ
เธอเองได้โปรดลิมมันไปด้วยเถอะ
อย่าจำ.....แม้ความรักที่แสนงี่เง่าของฉัน.....
6 เดือนต่อมา
ฉันมาทำงานที่ประเทศฝรั่งเศสมานานแล้วหลังจากที่ห่างจากเขาเพราะไม่ต้องการอีก ฉันทำงานเกี่ยวกับการออกแบบให้กับแบรนด์ดังๆ และตอนนี้ฉันได้กลับไปอยู่บ้านของฉันแล้วก็ยังมีสิทธิอยู่ในกองมรดกอยู่ แม่บอกว่าแค่อยากให้ฉันเห็นคุณค่ะของเงินแค่นั้นเอง
Poppy….
ผมกำลังดูเอกสารที่ฟาเซียส่งให้ผม เธอเป็นเลขาผมเอง วันนี้ผมมาเข้าร่วมการออกแบบแกลลอรี่ใหม่ที่ผมเป็นหุ้นส่วนด้วยที่ฝรั่งเศส......
“เชิญค่ะ”เสียงเลขาสาวหน้าห้องเชิญผู้บริหารของบริษัทนี้เข้ามาในห้องก่อนที่ทุกคนจะแนะนำตัว
“ขอโทดค่ะ”หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องหลังจากแนะนำตัวทุกคนแล้ว..
“คุณป็อปค่ะ นี่คุณฟาง ผู้ผลิตแกลลอรี่ค่ะ”
“……….!!”
“……….!!”
หญิงสาวที่เพิ่งวิ่งมาในห้องสบตากับผมก่อนที่ผมจะยิ้มบางๆให้ สีหน้าของฟางเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ก่อนที่เธอจะนั่งเก้าอี้ละไม่มองหน้าผมเลย
แต่ว่า....ช่วยอดทนกับฉันหน่อยนะฟาง นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอเห็นหน้าฉัน แล้วฉันจะไม่มาทำให้เธอลำบากใจอีก.....
ตึก ตึก ตึก
ผมเดินออกมาจากบริษัท ในหัวเต็มไปด้วยเรื่องของฟาง มันไม่เคยออกไปจากหัวของผมเลยซักครั้ง
“ป็อปปี้!”
“.........!!”
“นายทำแบบนี้ทำไม นายบอกให้ฉันลืมแล้วนายกลับมาทำไม!” เธอเริ่มร้องไห้ออกมา
“ฟาง....”ผมเริ่มเสียงสั่น
“ต่อให้พยายามลืมยังไง นายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจฉัน”
“......”
“ทำไมวันนั้นนายถึงกอดฉันแล้วพูดกับฉันอย่างอ่อนโยน”ฟางเริ่มร้องหนักเข้าไปอีก
“เธอได้ยิน...”ผมถาม
“เพราะอย่างนั้น.....”เสียงของเธอเริ่มอ่อนลง
“..............”
“อย่าลืมฉันได้ไหม”
ขวับ!
ผมดึงเธอเข้ามากอดไว้แน่นด้วยหัวใจทั้งหมดของผม...
ไม่แล้ว.....ไม่ให้เธอคนนี้ไปไหนอีกเด็ดขาด ได้โปรดให้ผมได้กอดเธอไปนานๆ
“เป็นไปได้ไหมที่เธอจะรักฉัน”
“...........”เธอเงียบ
“เธอคิดถึงฉันไหม”
“..........”
“เธอรักฉันไหม”
ผมคลายมืออกจากหน้าของเธอก่อนที่จะเดินออกไปช้าๆก็ที่จะชะงักเท้า
“ใช่.....ฉันรักนาย”
Fang.
งานในวันนี้จัดขึ้นกลางหอประชุมของมหาวิทยาลัย มันเป็นปาร์ตี้ที่นักศึกษาทุกคนจะมาร่วมงานอย่างคึกคัก
“พี่ฟางค่ะ....ขอลายเซ็นหน่อยค่ะ”รุ่นน้องคนหนึ่งเข้ามากับกระดาษและปากกาก่อนที่ฉันจะเซ็นลงให้
“น้องฟางค่ะตอนนี้ความสัมพันธ์น้องฟางกับน้องป็อปเป็นอย่างไรค่ะ”นักข่าวคนหนึ่งถามฉัน
“ทำไมถามอย่างนี้ละค่ะ”ในเมื่อใครๆก็รู้ว่าเราคบกันอยู่.........
“ก็น้องพิมยืนคุยกระหนุงกระหนิงกับน้องป็อปอยู่อะค่ะ” ฉันมองไปที่กลางห้องก็พบจริงๆ
“อยากได้ข่าวดังๆไหมค่ะ”
ฉันเดินเข้าไปตรงพิมที่ทุกคนกำลังมุงล้อมอยู่ เมื่อพิมเห็นฉันก็กอดแขนป็อปแน่นขึ้น ฮึ.....ช่างท้าทายอะไรอย่างนี้
“เป็นไงบ้างจ๊ะ....พิม”ฉันถามยัยพิม
“ก็ดีนะ หายใจสะดวกขึ้นเมื่อไม่มีเธออะ”ดูเธอตอบสิ
“ปกติจมูกเธออยู่ที่เท้าฉันหรอ”
“ดูสิค่ะทุกคน หยาบคายที่สุด” พิมพูดขึ้น ชิ....
พั่บ! ฉันเอาเช็คร่อนไปที่หน้าพิมก่อนจะพูดว่า
“เอาไว้ไปซื้อยางอายมาใข้นะจ๊ะ”555+
“เป็นยังไงหรอ หน้าเธอมีรึป่าว”ดูสิย้อยน่าตบมากๆ
“ลองดูไหมละ”ฉันเงื้อมือกำลังจะตบแต่พิมเล่นอ้อนวอนป็อปปี้
“ป็อปช่วยพิมด้วยค่ะ พิมอ่อนแอ”
ขวับ!
ฉันเข้าไปแกะมืออกก่อนที่จะเอาป็อปปร้มาทางฉัน
“ขอโทดนะจ๊ะ! ผู้ชายคนนี้ของฉัน” พูดแล้วก็ดึงเนคไทป็อปลงมาก่อนที่จะประทับริมฝีปากต่อหน้าฝูงชนมากมาย
“กล้าจริงๆที่รักของผม”ป็อปปี้พูดเบาๆหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกแล้ว
กรุณารู้ไว้ด้วยว่าความรักของฉัน..........อย่าลืมง่ายๆละ
THE END
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)